ก า ร บิ น ไ ท ย รั ก คุ ณ เ ท่ า ฟ้ า
แ ต่ ฉั น รั ก เ ธ อ ม า ก ก ว่ า รู้ ไ ห ม
เ ป็ น ห่ ว ง ม า ก ก ว่ า กา ร บิ น ไ ท ย
อ ย า ก ไ ด้ อ ะ ไ ร จ ะ ทำ ใ ห้ ไ ม่ เ กี่ ย ง เ ล ย

บทที่ : 230
เส้นขนาน.... ที่ลากผ่านมาชิดใกล้
แต่ถึงแม้จะอย่างไร ไม่มีวันได้บรรจบกัน
คงเปรียบกันได้ คล้าย ๆ เธอกับฉัน
ที่ถึงแม้จะรักกัน แต่ไม่มีวันได้สมใจ

บทที่ : 229
เพราะเลวเกินไปเธอจึงไม่รัก พอดีเกินไปก็ไม่มีใครแยแส
อกหักหลายครั้งจนกลายเป็นคนอ่อนแอ จะให้แย่ให้ดีขนาดไหนเธอถึงจะพอใจ
มันไม่เคยพอดีในสายตาเธอ ทุกครั้งที่เจอรักสร้างแต่ความหวั่นไหว
จนวันนี้รู้ซึ้งในหัวใจ หากไม่มีใคร....ก็จงทำใจรักตัวเราเอง

บทที่ : 228
คิ ด ถึ ง จึ ง ส่ ง ม า
ห่ ว ง ห า จึ ง ส่ ง ใ ห้
คิ ด ถึ ง บ ว ก ห่ ว ง ใ ย
เ ห ตุ ผ ล พ อ ไ ห ม ที่ ส่ ง ม า

บทที่ : 227
แ ต ง ก ว า แ ท น คิ ด ถึ ง
ตำ ลึ ง แ ท น ห่ ว ง ห า
ม ะ เ ขื อ เ ท ศ แ ท น สั ญ ญ า
ส่ ง M e s s a g e s ม า แ ท น ห่ ว ง ใ ย

บทที่ : 226
สุ ด ข อ บ ต า ยั ง มี ข น ต า
สุ ด ข อ บ ฟ้ า ยั ง มี ฟ้ า ก ะ น้ำ
สุ ด ข อ บ ถ น น ยั ง มี ไ ห ล่ ท า ง
แ ต่ ไ ม่ มี สุ ด ข อ บ ใ จ สำ ห รั บ คำ ว่ า รั ก เ ธ อ


ค ว า ม รั ก คื อ ก า ร จ้ อ ง ต า ก็ห า ไ ม่
แ ต่ ห ม า ย ถึ ง ค น ส อ ง ค น ต่ า ง ม อ ง ไ ป
ใ น ทิ ศ ท า ง มุ่ ง ห ม า ย อ ย่ า ง เ ดี ย ว กั น

โ อ้ อี ด อ ก บ อ ก ว่ า รั ก ม า หั ก อ ก
พู ด ต ล ก อ อ ก ม า ไ ด้ ไ ม่ อ า ย ห ม า
ค น อ ย่ า ง มึ ง ต้ อ ง แ ร่ เ นื่ อ เ อ า เ ก ลื อ ท า
ไ ม่ ป า ร ถ น า มึ ง ห ร อ ก อี ด อ ก ท อ ง

เ พี ย ง บ อ ก กั น ว่ า ฉั น นั้ น ไ ม่ ใ ช่
ค ว า ม ห่ ว ง ใ ย ที่ ผ่ า น ม า เ ป็ น แ ค่ ฝั น
ห า ก วั น นี้ เ ธ อ จ ะ ม า บ อ ก ล า กั น
จ ะ ข อ เ ก็ บ ค ว า ม ฝั น ไ ว้ กั บ ใ จ


ห า ก บ ร ร ย า ย ค ว า ม คิ ด ถึ ง ซื่ ง มี ใ ห้
ค ง ห ม ด ใ จ ด ว ง นี้ มั่ น เ ส ม อ
จ ะ อ ย่ า ง ไ ร ฉั น นี้ ก็ จ ะ รั ก เ ธ อ
ฝั น ล ะ เ ม อ คิ ด ถึ ง เ ธ อ ทุ ก เ ว ล า

ใ ห้ ฉั น นั้ น คิ ด ถึ ง เ ธ อ จ ะ ไ ด้ ไ ห ม
อ ย า ก เ ก็ บ ค ว า ม ห่ ว ง ใ ย ไ ว้ กั บ ฉั น
แ ล้ ว วั น ห นึ่ ง วั น ที่ เ ร า ม า พ บ กั น
จ ะ บ อ ก กั น ว่ า รั ก นั้ น มั่ น มิ ค ล า ย

ฝ า ก บ อ ก ฟ้ า ฝ า ก ไ ป ส า ย ล ม นั่ น
บ อ ก ว่ า ฉั น นั้ น คิ ด ถึ ง เ ธ อ เ ส ม อ
ฝ า ก ด ว ง ด า ว ว่ า รั ก นั้ น ฉั น มี เ ธ อ
ฝ า ก ด ว ง ใ จ ไ ว้ กั บ เ ธ อ ต ล อ ด ไ ป


ต้ น ไ ผ่ พ ริ้ ว ต า ม ส า ย ล ม
ด ว ง ใ จ ลิ่ ว ต า ม คำ ค ม
เ พ ลิ ด เ พ ลิ น ใ จ แ ส น สุ ข ส ม
พ ร่ำ เ พ้ อ ล ะ เ ม อ ล อ ย ล ม


คำ ว่ า รั ก ที่ เ ธ อ เ อื้ อ ย เ อ่ ย
ฝ า ก รั ก มั่ น ถ้ อ ย คำ อ่ อ น ห ว า น
รั ก รั ก รั ก พ า จิ ต โ น้ ม น้ อ ม
เ ป รี ย บ ดั่ ง น้ำ ทิ พ ย์ ม า โ ล ม ใ จ


รั ก . . . คื อ คำ นิ ย า ม ค ว า ม ลึ ก ซึ้ ง
เ ธ อ . . . คื อ ห นึ่ ง ใ น คำ นิ ย า ม นั้ น
ค น . . . ที่ เ ป็ น เ ช่ น แ ส ง แ ห่ ง ต ะ วั น
เ ดี ย ว . . . ด า ย พ ลั น เ มื่ อ ฉั น ไ ม่ มี เ ธ อ

ก้ อ . . . เ พ ร า ะ เ ธ อ เ ดิ น เ ข้ า ม า ใ น วั น นั้ น
ก้ อ . . . เ พ ร า ะ เ ธ อ เ ป ลี่ ย น คื น วั น ใ ห้ มี ค ว า ม ห ม า ย
ก้ อ . . . เ พร า ะ เ ธ อ ทำ ใ ห้ รั ก ซ ะ ม า ก ม า ย
แ ต่ สุ ด ท้ า ย ต้ อ ง ช้ำ ใ จ ก้ อ . . . เ พ ร า ะ เ ธ อ


อ า จ จ ะ ผิ ด ที่ ใ จ ไ ป รั ก เ ข า
ห รื อ ตั ว เ ร า ไ ร้ ค่ า ห ม ด ค ว า ม ห ม า ย
คิ ด ที ห ลั ง สุ ด แ ส น จ ะ เ สี ย ด า ย
ว่ า ค ว า ม ห ม า ย แ ท้ จ ริ งอ ยู่ ที่ รั ก


ห นึ่ ง รั ก ที่ พั ก ดี
เ ห มื อ น โ ร ตี คู่ ส า ย ไ ห ม
รั ก เ ธ อ จ น ห ม ด ใ จ
เ ห มื อ น ส า ย ไ ห ม คู่โ ร ตี

รั ก ม า ก ม า ย เ กิ น ทำ ใ จ ที่ จ ะ เ จ็ บ
ค ง ห น า ว เ ห น็ บ ห า ก เ ธ อ เ ดิ น ไ ป จ า ก ฉั น
ไ ห น สั ญ ญ า . . . ว่ า จ ะ . . . ไ ม่ ทิ้ ง กั น
ใ ย ป ล่ อ ย ฉั น ห น า ว เ ห น็ บ เ จ็ บ ฝ่ า ย เ ดี ย ว


ท น อ ยู่ กั บ ค น ที่ เ ร า ไ ม่ รั ก มั น เ จ็ บ ป ว ด น ะ
แ ต่ อ ยู่ กั บ ค น ที่ เ ขา ไ ม่ รั ก เ ร า มั น เ จ็ บ ป ว ด ยิ่ ง ก ว่ า


สุ ท ร ภู่ ค รู ก วี ขี่ แ ส ม ท
แ บ ง ค์ ว ง แ ค ร ช ขี่ m i o เ ท่ นั ก ห น า
เ ส ก โ ล โ ซ ขี่ นู โ ว ต า ม ห ลั ง ม า
ส่ ว น ตั ว ฆ่ า ปั่ น ร ถ ถี บ ไ ป จี บ ไ ป จี บ เ ท อ


ไ ม่ ใ ช่ ศ ร ที่ ขี้ อิ จ ฉ า
ไ ม่ ใ ช่ ห วิ ว ดั ง ก บ ใ น ก ะ ล า
ไ ม่ ใ ช่ แ ค ล ช ที่ ถ า ม ว่ า เ ข า ชื่ อ อ ะ ไ ร
แ ต่ เ ต็ ม ใ จ เ ป็ น ไ อ น้ำ คื อ ค น รั ก

รั ก รั ก รั ก ทำ ไ ม รั ก ซ ะ เ ห ลื อ ห ล า ย
รั ก รั ก รั ก แ ล้ ว ทำ ไ ม ไ ป จ า ก ฉั น
รั ก รั ก รั ก แ ล้ ว ทำ ไ ม ต้ อ ง ทิ้ ง กั น
รั ก รั ก รั ก ส า ม คำ นั้ น . . . . ฉั น รั ก เ ธ อ

เ รี ย น ไ ป ก็ ไ ร้ ค่ า
ต า ย ห่ า ก็ ลื ม ห ม ด
ส อ บ ไ ด้ เ ป็ น เ รื่ อ ง ต ล ก
ส อ บ ต ก เ ป็ น เ รื่ อ ง ธ ร ร ม ด า

ความเหงาพัดผ่านม่านแห่งรัก ม่านบางนักความรักจึงขาดหาย
แต่บังเอิญกลับเจอเจ้าชาย จึงใช้ได้ทอด้วยรักปักลงปัย
เธอเสมือนเจ้าชายในกวี ซึ่งฉันนี้เหมือนม่านที่ขาดหาย
มีเจ้าชายอยู่เคียงข้างกาย เติมเต็มให้ม่านแห่งรักกลับเหมือนเดิม....